mooie liedjes

Zo mooi als hun twee maand samen was, zo slecht ging het de weken erna. Yannick was heel de tijd bezig met het Roze Huis en Jonas ging als instructor cursus geven met Activak. Heel de week hadden ze elkaar amper gehoord. Tenzij je het ene smsje 's avonds meetelde. Toen Jonas terug kwam van cursus en hij stond de trappelen om Yannick eindelijk nog eens te zien kreeg hij te horen dat Yannick geen tijd had, problemen met zijn ouders ofzo. Het was toen dat een klein stemmetje in Jonas' hoofd wakker werd en zo luid het kon schreeuwde dat er iets aan de hand was. Jonas wist toen eigenlijk al dat die 7e hemel van hem op instorten stond en dat hij moest opletten niet helemaal naar beneden te vallen.
Eindelijk had Jonas nog eens een afspraak kunnen maken met Yannick. Deze keer niet op een romantische plek maar wel gewoon bij Yannick op zijn kot. Het leek wel alsof het -20 graden was, zo koud en afstandelijk deden ze tegen elkaar. Het was Yannick die uiteindelijk begond te vertellen. "Een paar weken voor ik jou leerde kennen had ik een vriend. Hij heeft me bedrogen en daarom zijn we uit elkaar gegaan." zei hij met een trillende stem. "Ik denk dat jij een manier was om hem te vergeten, nu weet ik dat dat helemaal verkeerd was." Jonas zijn hart bonste uit zijn lijf, terwijl hij goed genoeg wist wat er nu ging komen. "Ik heb veel nagedacht toen je op cursus was en eigenlijk ben ik nog niet klaar voor een relatie, het spijt me." Dat waren de laatste woorden die Jonas van Yannick hoorde. Alsof Jonas plots een marionet was die door iemand daarboven werd bediend stond hij op en liep hij naar buiten. Hij nam de bus en ging naar huis. Boven in zijn kamer aangekomen zette hij zijn muziek op, zo hard hij kon, zong eerst mee maar ging uiteindelijk over in een huilbui waarvan het einde nog niet in zicht was. Plots stopte de muziek... mooie liedjes duren niet lang.

voor eeuwig en 2 maand

2 maanden... zolang leefde Jonas al in de 7e hemel. Het was, toevallig of niet, ook al even lang geleden dat Jonas en Yannick voor de eerste keer hadden gekust. Ze leken van toen af wel het koppel van het jaar en waren, ontdanks de drukke agenda's van de twee, onafscheidelijk.
Op de dag dat ze twee maanden samen waren vroeg Yannick om 's avonds naar een adres te komen in Essen. Meer uitleg had Jonas niet gekregen, alleen een "vertrouw me nu maar" kwam bij de uitnodiging die Yannick op dat moment aan Jonas gaf.
Toen Jonas die avond aankwam dacht hij eerst dat hij een verkeerd adres in zijn gps had ingetypt. Hij kwam uit bij een oude hangaar die door de sluiting van de suikerfabriek even verderop leeg kwam te staan. Maar na even te hebben getwijfelt als een kind dat steelt uit de koekjeskast en op dat moment aan zijn toekomende straf denkt, liep Jonas toch naar binnen.
Alsof hij voor de eerste keer hoorde dat de kerstman niet bestaat, zo hard schrok hij. Helemaal in shok en dan uiteindelijk met een glimlach op zijn gezicht waarvan je gedacht moet hebben dat zijn mond helemaal zou openscheuren als hij zich niet snel herpakte.
Zijn hart maakte een sprongetje en als hij kon was hij vanuit die 7e hemel nog een paar hemels hoger gesprongen. In het midden van de oude hangaar, die voor de verandering was versiert met wel 3000 lichtjes, stond de jongen van zijn dromen. Yannick nodigde Jonas uit om te gaan zitten aan de rijkelijk gevulde tafel. "Vanavond ga ik je verwennen, gewoon genieten is alles wat jij moet doen." was wat hij zei. Jonas smolt bijna, pas nu had hij ook door dat Yannick een heuse smoking aan had en dat hij daar nog mooier mee was dan dat hij normaal gezien al was. Hij zweef en kon maar één ding denken... "Yannick, jou laat ik nooit meer gaan!"

vanop de wolk

Jonas werd wakker door de eerste zonnestralen die zijn kamer binnenvielen. Deze dag kon niet meer stuk want behalve het goede weer had hij vandaag ook een tweede afspraak met Yannick. Deze keer gingen ze echter gewoon samen iets drinken als vrienden onder elkaar. Tijdens het eerste gesprek was het namelijk duidelijk geworden dat Jonas en Yannick veel gemeen hadden en het best wel goed met elkaar konden vinden. Na het uiwisselen van gsmnummers en emailadressen en het uitgebreid afscheid nemen, waarvan de gemiddelde medemens zou gedacht hebben dat het meer leek op elkaar binnendraaien, werd er dus ineens een datum vastgelegd voor hun tweede afspraak.

Alsof hij op wolkjes liep, ging hij met de lijnbus, die voor één keer wel op tijd aan de bushalte stond, richting de Antwerpse melkmarkt. Hij zag Yannick al in de Muze zitten en toen die naar hem begon te lachen maakte zijn hart een sprongetje van blijdschap. Jonas wist het nu zeker, hij was verliefd!

"Hoi, alles goed? Ik ben blij je terug te zien!" scheeuwde Jonas vanuit zijn wolk. Yannick gaf Jonas een verblindende lach en de cola die hij net had besteld. Jonas voelde het, hij was klaar voor een lang gesprek waar hij waarschijnlijk maar de helft van hoorde omdat hij meer naar Yannick aan het staren was dan aan het opletten. 

"Ik moet eigenlijk doorgaan, ik heb nog een afspraak in het Roze Huis" hoorde Jonas Yannick plots zeggen. Het moment van afscheid, waarvan Jonas tot voor kort had gehoopt dat het nooit ging komen, stond dan toch voor de ingang van de Muze. "Sorry, ik had graag nog veel langer gebleven" Fluisterde Yannick met zijn zachte stem, keek lang in Jonas zijn ogen en gaf tenslotte een kus op zijn wang. Alsof hij als een magneet naar Jonas werd getrokken kwam hij nog een een stapje dichter en zuchte "ik wil je snel terugzien, ik ga je missen.", waarna hij hem een eerste echte kus gaf en uiteindelijk toch richting het Roze Huis vertrok.

Die hemels blauwe ogen

"Triiiiiiiiiiiiiiiiing", met dit geluid werd Jonas uit zijn zoveelste dagdroom wakker geschud. De langste voormiddag van zijn leven was eindelijk gedaan, en zoals op elke woensdagmiddag stromde alle studenten de school uit, op weg naar huis om daar lekker niets te doen. Alle studenten, behalve Jonas. Hij nam de bus richting Antwerpen om daar misschien wel één van de spannendste dingen ooit te doen. Hij ging met iemand praten over zijn liefde voor jongens.
Jonas kwam aan bij het Roze Huis en na 17 keer diep in en uit te ademen ging hij eindelijk ook naar binnen. Na aan de balie te vragen waar hij precies moest zijn, stapte hij door naar het lokaaltje achteraan waar Yannick al op hem zat te wachten.
Alsof hij door iemand met een rotsblok op zijn hoofd werd geslagen terwijl hij op dat moment oog in oog stond met Jonny Depp, bleef hij stokstijf staan in de deuropening van Yannick zijn bureau. Jonas knipperde nog eens extra met zijn ogen maar het beeld dat op zijn netvliezen brandde veranderde niet. De jongen die daar achter die bureau zat was helemaal niet oud en grijs en vol levenservaring. Het was een jongen die Jonas even oud zou schatten als hijzelf met blond-bruin haar en een glimlach waar die mensen in de reclame voor 'whitening' tandpasta nog stikjaloers op zouden zijn. Niet alleen zijn glimlach was mooi, heel die jongen zag er uit alsof hij zo uit een boekje was weggelopen.
"Euh... je mag binnen komen hoor" glimlachte Yannick met een zachte stem. Jonas, die nog steeds niet helemaal terug met zijn beide voeten op aarde stond, ging zitten en stotterde een kleine "hoi" richting Yannick. Die glimlachte vriendelijk terug en probeerde Jonas op zijn gemak te stellen door hem iets te drinken aan te bieden, waar Jonas met plezier op inging. Toen Yannick met de drankjes terugkwam voelde Jonas zich al iets meer op zijn gemak en begon te vertellen waarom hij naar hier was gekomen terwijl hij zacht in die hemels blauwe ogen van Yannick verdronk.

In de kast

Helemaal zot werd hij van de ongelofelijke tegenstrijdigheden. Hij wou niets liever dan met Jente gaan praten over wat hij voelde, wat er gebeurt was in het ziekenhuis en vragen wat Jente hier allemaal van dacht. Langs de andere kant voelde hij nu al dat dit voor Jente helemaal niet belangrijk was. Jonas was voor hem een gewone vriend, niets meer, niets minder. En als er één ding is dat Jonas sinds het laatste ziekenhuisbezoek van Jente heeft geleerd, was het dat bij hem die gevoelens veel verder gingen. Hij was verliefd!
Uiteindelijk besloot Jonas om Jente even links te laten liggen, en zich vooral met zichzelf bezig te houden. Het was nu aan hem om voor zichzelf te accepteren dat hij verliefd was op een jongen en dat daar ook helemaal niets mis mee was. Die acceptatie zou voor Jonas niet echt een probleem worden, waar hij echter wel ongelofelijk bang voor was, was de confrontatie met de buitenwereld. "Hoe zullen mijn ouders, familie en vrienden reageren? En de mensen op school? Of de mensen op straat als ze mij met mijn vriendje zien?" flitste er door Jonas zijn hoofd, terwijl hij zo in gedachten verzonken was dat hij helemaal niet had gemerkt dat de bel gegaan was en iedereen onderweg was naar zijn klas.
"Welkom terug op aarde!" schreeuwde de leerkracht naar Jonas zijn hoofd toen hij, na een half uur dagdromen, eindelijk terug besefte dat hij op school zat. Dit zou geen productieve dag worden voor hem. Hij had veel te veel andere dingen aan zijn hoofd en die matrixen van Meneer De Vinck konder er gewoon niet meer bij.
Toen hij eindelijk thuis aankwam, repte hij zich naar zijn kamer. Bang om zich te verspreken als hij zijn ouders moest vertellen hoe zijn dat is geweest.
Jonas besefte dat het zo niet verder kon. Hij had iemand nodig om mee te praten over wat hij allemaal voelde en dacht. Na uren denken wie die iemand zou kunnen zijn, pakte Jonas zijn laptop op zijn schoot en begon willekeurig op het internet te surfen. Tot hij bij de website van het Roze Huis in Antwerpen aankwam. Dit was een ontmoetingsplaats voor mensen zoals hij. Jongeren die verliefd worden op mensen van hetzelfde geslacht. Op de website van het Roze Huis stonden alle werknemers, met foto, mooi opgelijst. Eén van die werknemers was gespecialiseert in het luisteren en begeleiden van jongeren die nog niet uit de kast waren. "Net wat ik nodig heb!" dacht Jonas "Iemand die ik niet ken, die geen vooroordelen heeft, en weet waarover ik praat dus mij ook echt kan helpen."
Jonas had het voor zichzelf beslist, morgen was het woensdag dus had hij na de middag tijd genoeg om naar Antwerpen te gaan om daar met die persoon te gaan praten. Een klein beetje opgelucht dat de volgende stap gezet was, begon Jonas dan toch gewoon aan zijn huiswerk. Veel bracht hij daar niet van terecht, want heel de tijd dwaalde zijn gedachten af naar wat er hem morgen allemaal te wachten stond.

Terug een vreemde

"Eindelijk terug thuis en helemaal in orde verklaard" dacht Jonas toen hij met zijn neus minder dan 2 meter van de voordeur stond. Nog een halve dag tijd kreeg hij om te rusten en dan moest hij gewoon weer naar school zoals elke doorsnee jongere van zijn leeftijd. Eigenlijk had heel het ongeval-ziekenhuis verhaal wel één voordeel, gaan voetballen met de gasten moest hij niet meer, en hij zou zich dus niet belachelijk maken. Hoewel  hij zich bij Jente ook niet bepaald populair gemaakt, de laatste keer dat hij hem zag in het ziekenhuis. Geen telefoontje, smsje of wat dan ook. Niets had hij nog van Jente gehoord. Nu kon Jente er echter niet meer onderuit, morgen waren ze beide terug op school en konden ze niet anders dan elkaar zien.
De volgende dag ging Jonas dan ook met een klein hartje naar school. Het leek wel uren te duren voor hij voor die grote poort stond. Eindelijk aangekomen viel zijn oog, en hijzelf bijna ook door het hoopje boekentassen op de speelplaats die hij niet had gezien, op Jente. Hij was aan het voetballen met de andere jongens, zoals altijd eigenlijk. Toen hij Jonas zag kwam er een vriendelijke "hallo" uit zijn mond, meer aandacht kreeg Jonas echter niet van hem. "Is dit het? Gaat hij nu gewoon doen of er niets gebeurt is?" vroeg Jonas zich af. Hij moest met Jente praten! Maar hoe ging hij dat aanpakken?

eindelijk samen

Een paar uur later, toen Jonas terug stilaan wakker werd, kreeg hij plots de schok van zijn leven. Hij lag niet meer alleen in het ziekenhuisbed! Naast hem, op het nachtkastje dat aan de rechterkant van het bed stond, leek het cafetaria eten dat Jente had meegebracht eerder bevroren dan warm. Gelukkig had Jonas toch niet echt honger, en had wel andere dingen te doen! Aan zijn linkerkant lag namelijk zijn privéverpleger in een diepe slaap. Hij was, toen hij met het eten terugkwam, op een slapende Jonas gebotst en was zelf ook een beetje moe. Hij besliste dus al snel bij Jonas in het bed te kruipen en zelf ook even een korte powernap te nemen. Jonas wist echt niet wat te doen. Op een of andere manier kon hij niet anders dan heel de tijd naar Jente te kijken, hij sliep zo schattig! Waarom hij het deed wist hij niet maar zonder nadenken vleide hij zich tegen Jente aan die daardoor even wakker werd, naar Jonas keek met een lach die je normaal alleen bij modellen ziet, en terug in slaap viel.
Alsof het afgesproken was werden Jonas en Jente plots samen wakker, elkaar nog steeds vasthoudend. Eerst leek het of ze het allebei wel leuk vonden tot Jente plots het bed uit stapte en verschrikt naar Jonas keek. "Sorry, ik ben alleen maar bij je komen liggen omdat ik moe was! Euh... Ik, ik kan beter naar huis gaan." Was het enige wat hij zei. Alsof hij zich plots realiseerde dat hij thuis nog eten op het vuur had staan dat nu aan het overkoken was, stormde hij het ziekenhuis uit en ging naar huis. Jonas begreep er niets van maar veel tijd om na te denken had hij niet, de dokter kwam namelijk net binnen.

Wakker worden

"Het komt wel goed Jonas!" fluisterde Jente toen hij zag dat Jonas weer wakker werd in het ziekenhuis met een gebroken been en gekneusde ribben. Het duurde even voor Jonas door had wat er allemaal gebeurt was, maar toen hij zag dat Jente ook een paar blauwe plekken had, besefte hij dat Jente de paal was waar hij met zijn fiets tegen was geknald als een raket tegen de maan. "Het komt wel goed! Je zal nu wel wat pijn hebben maar ik zal je wel verzorgen" probeerde Jente Jonas te troosten. Een zin die Jonas deed gloeien van plezier. "Jente die mij verzorgt, die om mij geeft", Jonas was in gedachten een vreugdedansje aan het maken, maar probeerde toch op een normale manier te reageren tegen Jente. Een onverschillige "Dank je wel" leek Jonas het beste om door zijn stembanden te laten produceren. Waarna Jente als antwoord zijn hand op het niet gebroken rechterbeen plaatste en een "dat is met alle liefde gedaan" als bijhorend antwoord gaf.
Toen Jente even later naar de cafetaria ging om iets te halen ter vervanging van de zoals altijd niet te eten ziekenhuis kost die je anders krijgt, dacht Jonas luidop na over wat er allemaal aan de hand was. Pas nu besefte hij dat hij niet wist waarom hij het zo leuk vond dan Jente steeds bij hem bleef. Was dit nu hechte vriendschap? Raar want ze kennen elkaar eigenlijk nog niet zo goed. Maar wat was het dan wel? Van al het piekeren in combinatie met de klap van het ongeval werd Jonas een beetje slaperig, draaide zich om zoals een hond in zijn mand en viel in slaap.

huiswerk maken

Met een luide triiiiiiiiiiiing schoot Jonas wakker uit zijn dagdroom, of noem het maar beter een dagmerrie! Hij kon nog steeds niet geloven dat hij had toegezegd om samen met de andere jongens uit zijn klas te gaan voetballen. Ook al had hij heel de dag zitten nadenken hoe hij hier onderuit zou komen, verder dan 7 waarschuwingen van de leerkracht dat hij nu eindelijk eens moest opletten, was hij niet gekomen. De afgang zou totaal zijn, en er was helemaal niets meer aan te doen. Toen Jonas thuis aankwam gooide hij zijn boekentas in een hoek van de kamer. Huiswerk maken, daar had hij nu totaal geen zin in. En trouwens, hij had wel belangrijkere dingen te doen. Nadenken bijvoorbeeld. Jonas pakte zijn fiets en ging in zijn teerbeminde dorpje nog eens rondfietsen, maar deze keer niet zoals de voorbije miljoen keer, rustig en genietend van alles wat hij tegenkwam op zijn pad. Het leek wel of hij door de dood Himself achterna gezeten werd. Als hij in de buurt van school zou rijden waar sinds kort een flitspaal staat die je flitst zodra je harder dan 30 rijdt, dan had Jonas zeker op de foto gestaan. Zonder om zich heen te kijken racete hij door de weilanden tot hij plots gerinkel hoorde, gevolgd door een klap en een auw-geroep die uit zijn eigen mond kwam. Pas toen besefte hij dat hij niet meer op zijn fiets zat maar wel als een uitgesmeerde kauwgom tegen het asfalt plakte.

100000volt

Zoals Jonas zichzelf had beloofd, stapte hij vol goede moed de 1,6km die hij elke dag deed om van zijn liefelijke huisje tot op die rotschool te komen. Elke morgen opnieuw vroeg hij zich af wat hij daar toch ging doen! Behalve vandaag! Vandaag wist hij precies waarom hij naar school moest gaan. Hij ging namelijk vragen aan Jente of ze samen iets gingen doen. Al 193854858448 keer had hij zichzelf het gesprek voor de geest gehaald, hij wist perfect wat hij zou gaan zeggen. Aangekomen aan de poort blies hij het laatste beetje verse buitenlucht uit zijn longen om daarna des te dieper in te ademen, al zijn moed uit zijn schoenen te trekken, bij elkaar te rapen en recht op Jente af te stappen. "Hoe komt het eigenlijk dat ik zo zenuwachtig ben? Ik ga toch maar gewoon een vriend vragen om samen iets te doen." vroeg Jonas zich luidop af, net iets te luid. "Ah met wie wil je iets gaan doen?" vroeg de jongensstem die achter hem vandaan kwam. In een ruk (volgens mij was het een wereldrecord) draaide Jonas zich om en keek recht in de ogen van Jente. "Euh... Ik wou eigenlijk aan Karel vragen of hij met mij wou gaan voetballen" loog Jonas zonder blikken of blozen. Zijn woorden waren nog niet koud of hij had al spijt van wat hij zei. Voetballen! Als er iets is waar hij een hekel aan heeft is het wel voetballen! Laat staan dat hij het kan! "Oh, leuk idee" reageerde Jente op zijn voorstel "Misschien moeten we met de hele groep samen gaan voetballen, is toch veel leuker!" Jonas keek verschrikt op van het voorstel en binnen de drie seconden was van het helder weer die dag niets meer te merken. Voor Jonas leek het te donderen en hij kreeg het gevoel alsof hij net door een bliksem van 100000volt was geraakt. "Hoe moet ik dit oplossen," dacht hij in zichzelf, "Ik kan niet voetballen. Ik ga me belachelijk maken!" En net op het moment dat hij voor de allerlaaste keer kon terugkomen op zijn eigen voorstel was "Oké, voor mij is dat goed." de enige zin die hij tussen zijn lippen geperst kreeg.

Het buitenaards wezen

Dat buitenaards wezentje dat de naam Jente had gekregen bij de geboorte zag er echt goed uit! Dat was eigenlijk het eerste dat Jonas opviel toen hij zo stond te staren. Plots alsof hij een elektrische shock kreeg van het hoogspanningskabel die boven hem aan het bengelen was, antwoorde Jonas op de vraag die Jente 5 minuten geleden had gesteld. "Euh... ja, ja, met mij is alles goed! Hoe gaat het met jou?" kraamde Jonas uit terwijl hij schrok van zijn eigen stem. Hij vroeg zichzelf af wat er aan de hand was. Waarom had hij het gevoel dat hij altijd bij Jente wou zijn? Dat hij alles met hem wou doen en delen. Nog een beetje verward van de plotse confrontatie met het buitenaards wezen stotterde Jonas dat hij dringend door moest, groette Jente beleefd en ging toen verder met de fietstocht die zijn leven drastisch zou veranderen. Toen hij thuis kwam plofte hij zich in de groen-ledere zetel die al bijna 20 jaar in de living stond. Een beetje verdwaald in eigen gedachten popte plots Jente weer op. Eigenlijk was het echt wel een toffe jongen. "Misschien moet ik er toch eens mee afspreken om iets samen te doen." dacht Jonas terwijl hij al zenuwachtig werd van het gedacht alleen al. "Morgen op school ga ik het hem subtiel vragen." besloot hij! Hoe? Dat wist hij nog niet, maar hij had nog een hele nacht om daarover na te denken.

niet meer alleen

Dat was ook de reden dat hij Wuustwezel nog beter kende dan zijn eigen huis. Elk nestje dat de vogels in de bomen hadden gemaakt wist hij te vinden. Hij was gewoon één met zijn dorp! Ook de volgende jaren veranderde dat niet, Jonas was ondertussen al 14 jaar maar nog altijd niet weg te slaan uit de Wuustwezelse natuur. Eigenlijk was het enige dat echt veranderd was, de lengte van onze jonge kerel en natuurlijk zijn fiets die al eeuwen geen zijwieldjes meer had. Ook knuffelkonijn zat al een aantal jaar gevangen in Jonas zijn kamer want welke 14-jarige stoere kerel ging nu nog wandelen met zijn knuffel.
Zelf op stap gaan deed hij echter nog wel. De kans dat je Jonas thuis tegenkwam was nog kleiner geworden in vergelijking met een aantal jaar geleden. Hij bleef dezelfde plekjes bezoeken als toen maar kon er nu veel langer van genieten en bleef dus ook langer van huis. En zo ook vandaag, al van 10 uur deze morgen was Jonas het huis uit. Met zijn fiets door de velden scheurend, genietend van alles wat hij zag. Het frisgroene gras, de bruine dikke schors van de oude eikenboom, de hemelsblauwe lucht met hier en daar een witte wolk en die mooie jongen daar in het midden van de weg...
How, wacht eens even! Een mooie jongen?! Wat gebeurt er nu? Jonas schrok zo hard van zijn eigen gedachten dat hij bijna met fiets en al in de beek donderden. Gelukkig herpakte hij zich net op tijd en kon een frontale botsing met het vieze, bruine water van de beek vermijden. Ondertussen had hij ook de tijd gevonden nog eens goed naar de jongen te kijken en zag toen dat het Jente uit zijn klas was. Jente was een soort van blonde god op school. Alle jongens probeerde in zijn buurt te komen om samen te voetballen, terwijl alle meisjes onderling een oorlog uitvochten om naast hem te mogen rijden op de weg van school naar huis. Jonas en Jente hadden niet zo veel contact met elkaar op school. Niet alleen omdat Jonas niet zo van voetballen houdt, ook omdat hij zich niet zo op zijn gemak voelde bij Jente. Elke keer hij hem zag, kon hij alleen maar denken: "Zag ik er maar uit zoals Jente...". Een gevoel dat hij moeilijk kon verwoorden maakt zich dan ook meester van hem, hij voelde een tinteling doorheen heel zijn lichaam als hij naar Jente keek maar wist niet goed hoe daar mee om te gaan.
Nu stond Jente vlak voor zijn neus in het midden van het zandweggetje dat tussen de uitgestrekte velden kronkelt. "Hoi Jonas, alles goed? Wat doe jij hier?" vroeg Jente met zijn altijd zwoele, zachte stem. Het zweet brak Jonas uit. "Ik mag niets stom zeggen." is het enige wat hij kon denken en iets zeggen lukte al helemaal niet. Hij bleef dus gewoon staan, starend naar Jente, alsof die van een andere planeet kwam.

knuffelkonijn

"Jonas, Jonas, Jonas!! Kom nu toch eens naar binnen" riep Monique, de moeder van Jonas vanuit de openstaande keukendeur naar buiten. Waar hing die kleine snotaap nu toch weer uit! Nu hij al wat groter was moesten zijn ouders hem elke seconde in het oog houden. Hij was namelijk niet zoals de andere jongens uit de straat. Hij speelde niet met de autootjes in de living voor de teevee waar vader geboeid naar zat te kijken. Jonas was altijd op stap, buiten, niet alleen! Nee, Jonas ging wandelen met zijn knuffel, hij legde die zorgvuldig in de poppenwagen die hij van zijn zus had gestolen en achteraan tussen het gereedschap in de garage had verstopt. Zo vertrok hij dus op uitstap met zijn knuffel, frisse lucht was namelijk heel goed voor dat lieve pluche konijn dat hij overal mee naar toe zeulde. En frisse lucht kreeg dat arme dier genoeg, dag in dag uit werd het in de poppenwagen gelegd en heel het dorp rondgereden. Af en toe gingen ze zelfs nog wat verder, dan werd de poppenwagen omgeruild voor het gevlochten rieten mandje dat vooraan op zijn rode driewieler, die hij had gekregen voor zijn verjaardag, was bevestigt door papa. Samen reden ze dan uren aan een stuk en kreeg konijn bij elke plaats waar ze stopten een deskundige uitleg van de meestergids himself.
"Ah Jonas, daar ben je, kom het is tijd om te eten! Waarom ben jij toch altijd op stap met die pop van jou? Jou vriendjes hebben vandaag al drie keer gevraagd of je met hun autootjes kwam spelen!" Maar daar had Jonas helemaal geen zin in. Zo snel hij kon slikte hij na drie keer kauwen, in plaats van de volgens één van Monique haar boekjes aanbevolen 50 keer, het grote stuk aardappel dat op zijn bord lag door, sprong terug met konijn op de fiets en was weer op weg om de mooiste plekjes in Wuustwezel voor de tweeëndertigste keer te gaan bekijken.

Het prille begin

"Dit is wat ik nodig had", dacht hij toen hij zich op zijn luchtmatras vlijde, starend naar de heldere sterren die zich aftekende aan de donkere hemel. Ondertussen was hij al 3 dagen op trektoch met wat vrienden in de uitgestrekte bossen van Zweden. Voor een jongeman van 20 jaar was dit het ideale moment om eens stil te staan bij het leven dat hij leefde...

Op 22 april 1991 om 12u10 klonk er in het ziekenhuis van Brasschaat een hels geschreeuw. Het was op dat moment dat Jonas zijn eerste levenslicht zag. Een onschuldige baby die aan het begin van zijn leven stond was het resultaat van een zware bevalling en ookal is het leven niet altijd gemakkelijk, toch zou deze jonge spruit zijn leven voor niets ter wereld willen omruilen... hoewel?