In de kast

Helemaal zot werd hij van de ongelofelijke tegenstrijdigheden. Hij wou niets liever dan met Jente gaan praten over wat hij voelde, wat er gebeurt was in het ziekenhuis en vragen wat Jente hier allemaal van dacht. Langs de andere kant voelde hij nu al dat dit voor Jente helemaal niet belangrijk was. Jonas was voor hem een gewone vriend, niets meer, niets minder. En als er één ding is dat Jonas sinds het laatste ziekenhuisbezoek van Jente heeft geleerd, was het dat bij hem die gevoelens veel verder gingen. Hij was verliefd!
Uiteindelijk besloot Jonas om Jente even links te laten liggen, en zich vooral met zichzelf bezig te houden. Het was nu aan hem om voor zichzelf te accepteren dat hij verliefd was op een jongen en dat daar ook helemaal niets mis mee was. Die acceptatie zou voor Jonas niet echt een probleem worden, waar hij echter wel ongelofelijk bang voor was, was de confrontatie met de buitenwereld. "Hoe zullen mijn ouders, familie en vrienden reageren? En de mensen op school? Of de mensen op straat als ze mij met mijn vriendje zien?" flitste er door Jonas zijn hoofd, terwijl hij zo in gedachten verzonken was dat hij helemaal niet had gemerkt dat de bel gegaan was en iedereen onderweg was naar zijn klas.
"Welkom terug op aarde!" schreeuwde de leerkracht naar Jonas zijn hoofd toen hij, na een half uur dagdromen, eindelijk terug besefte dat hij op school zat. Dit zou geen productieve dag worden voor hem. Hij had veel te veel andere dingen aan zijn hoofd en die matrixen van Meneer De Vinck konder er gewoon niet meer bij.
Toen hij eindelijk thuis aankwam, repte hij zich naar zijn kamer. Bang om zich te verspreken als hij zijn ouders moest vertellen hoe zijn dat is geweest.
Jonas besefte dat het zo niet verder kon. Hij had iemand nodig om mee te praten over wat hij allemaal voelde en dacht. Na uren denken wie die iemand zou kunnen zijn, pakte Jonas zijn laptop op zijn schoot en begon willekeurig op het internet te surfen. Tot hij bij de website van het Roze Huis in Antwerpen aankwam. Dit was een ontmoetingsplaats voor mensen zoals hij. Jongeren die verliefd worden op mensen van hetzelfde geslacht. Op de website van het Roze Huis stonden alle werknemers, met foto, mooi opgelijst. Eén van die werknemers was gespecialiseert in het luisteren en begeleiden van jongeren die nog niet uit de kast waren. "Net wat ik nodig heb!" dacht Jonas "Iemand die ik niet ken, die geen vooroordelen heeft, en weet waarover ik praat dus mij ook echt kan helpen."
Jonas had het voor zichzelf beslist, morgen was het woensdag dus had hij na de middag tijd genoeg om naar Antwerpen te gaan om daar met die persoon te gaan praten. Een klein beetje opgelucht dat de volgende stap gezet was, begon Jonas dan toch gewoon aan zijn huiswerk. Veel bracht hij daar niet van terecht, want heel de tijd dwaalde zijn gedachten af naar wat er hem morgen allemaal te wachten stond.