"Eindelijk terug thuis en helemaal in orde verklaard" dacht Jonas toen hij met zijn neus minder dan 2 meter van de voordeur stond. Nog een halve dag tijd kreeg hij om te rusten en dan moest hij gewoon weer naar school zoals elke doorsnee jongere van zijn leeftijd. Eigenlijk had heel het ongeval-ziekenhuis verhaal wel één voordeel, gaan voetballen met de gasten moest hij niet meer, en hij zou zich dus niet belachelijk maken. Hoewel hij zich bij Jente ook niet bepaald populair gemaakt, de laatste keer dat hij hem zag in het ziekenhuis. Geen telefoontje, smsje of wat dan ook. Niets had hij nog van Jente gehoord. Nu kon Jente er echter niet meer onderuit, morgen waren ze beide terug op school en konden ze niet anders dan elkaar zien.
De volgende dag ging Jonas dan ook met een klein hartje naar school. Het leek wel uren te duren voor hij voor die grote poort stond. Eindelijk aangekomen viel zijn oog, en hijzelf bijna ook door het hoopje boekentassen op de speelplaats die hij niet had gezien, op Jente. Hij was aan het voetballen met de andere jongens, zoals altijd eigenlijk. Toen hij Jonas zag kwam er een vriendelijke "hallo" uit zijn mond, meer aandacht kreeg Jonas echter niet van hem. "Is dit het? Gaat hij nu gewoon doen of er niets gebeurt is?" vroeg Jonas zich af. Hij moest met Jente praten! Maar hoe ging hij dat aanpakken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten