100000volt

Zoals Jonas zichzelf had beloofd, stapte hij vol goede moed de 1,6km die hij elke dag deed om van zijn liefelijke huisje tot op die rotschool te komen. Elke morgen opnieuw vroeg hij zich af wat hij daar toch ging doen! Behalve vandaag! Vandaag wist hij precies waarom hij naar school moest gaan. Hij ging namelijk vragen aan Jente of ze samen iets gingen doen. Al 193854858448 keer had hij zichzelf het gesprek voor de geest gehaald, hij wist perfect wat hij zou gaan zeggen. Aangekomen aan de poort blies hij het laatste beetje verse buitenlucht uit zijn longen om daarna des te dieper in te ademen, al zijn moed uit zijn schoenen te trekken, bij elkaar te rapen en recht op Jente af te stappen. "Hoe komt het eigenlijk dat ik zo zenuwachtig ben? Ik ga toch maar gewoon een vriend vragen om samen iets te doen." vroeg Jonas zich luidop af, net iets te luid. "Ah met wie wil je iets gaan doen?" vroeg de jongensstem die achter hem vandaan kwam. In een ruk (volgens mij was het een wereldrecord) draaide Jonas zich om en keek recht in de ogen van Jente. "Euh... Ik wou eigenlijk aan Karel vragen of hij met mij wou gaan voetballen" loog Jonas zonder blikken of blozen. Zijn woorden waren nog niet koud of hij had al spijt van wat hij zei. Voetballen! Als er iets is waar hij een hekel aan heeft is het wel voetballen! Laat staan dat hij het kan! "Oh, leuk idee" reageerde Jente op zijn voorstel "Misschien moeten we met de hele groep samen gaan voetballen, is toch veel leuker!" Jonas keek verschrikt op van het voorstel en binnen de drie seconden was van het helder weer die dag niets meer te merken. Voor Jonas leek het te donderen en hij kreeg het gevoel alsof hij net door een bliksem van 100000volt was geraakt. "Hoe moet ik dit oplossen," dacht hij in zichzelf, "Ik kan niet voetballen. Ik ga me belachelijk maken!" En net op het moment dat hij voor de allerlaaste keer kon terugkomen op zijn eigen voorstel was "Oké, voor mij is dat goed." de enige zin die hij tussen zijn lippen geperst kreeg.