Die hemels blauwe ogen

"Triiiiiiiiiiiiiiiiing", met dit geluid werd Jonas uit zijn zoveelste dagdroom wakker geschud. De langste voormiddag van zijn leven was eindelijk gedaan, en zoals op elke woensdagmiddag stromde alle studenten de school uit, op weg naar huis om daar lekker niets te doen. Alle studenten, behalve Jonas. Hij nam de bus richting Antwerpen om daar misschien wel één van de spannendste dingen ooit te doen. Hij ging met iemand praten over zijn liefde voor jongens.
Jonas kwam aan bij het Roze Huis en na 17 keer diep in en uit te ademen ging hij eindelijk ook naar binnen. Na aan de balie te vragen waar hij precies moest zijn, stapte hij door naar het lokaaltje achteraan waar Yannick al op hem zat te wachten.
Alsof hij door iemand met een rotsblok op zijn hoofd werd geslagen terwijl hij op dat moment oog in oog stond met Jonny Depp, bleef hij stokstijf staan in de deuropening van Yannick zijn bureau. Jonas knipperde nog eens extra met zijn ogen maar het beeld dat op zijn netvliezen brandde veranderde niet. De jongen die daar achter die bureau zat was helemaal niet oud en grijs en vol levenservaring. Het was een jongen die Jonas even oud zou schatten als hijzelf met blond-bruin haar en een glimlach waar die mensen in de reclame voor 'whitening' tandpasta nog stikjaloers op zouden zijn. Niet alleen zijn glimlach was mooi, heel die jongen zag er uit alsof hij zo uit een boekje was weggelopen.
"Euh... je mag binnen komen hoor" glimlachte Yannick met een zachte stem. Jonas, die nog steeds niet helemaal terug met zijn beide voeten op aarde stond, ging zitten en stotterde een kleine "hoi" richting Yannick. Die glimlachte vriendelijk terug en probeerde Jonas op zijn gemak te stellen door hem iets te drinken aan te bieden, waar Jonas met plezier op inging. Toen Yannick met de drankjes terugkwam voelde Jonas zich al iets meer op zijn gemak en begon te vertellen waarom hij naar hier was gekomen terwijl hij zacht in die hemels blauwe ogen van Yannick verdronk.

In de kast

Helemaal zot werd hij van de ongelofelijke tegenstrijdigheden. Hij wou niets liever dan met Jente gaan praten over wat hij voelde, wat er gebeurt was in het ziekenhuis en vragen wat Jente hier allemaal van dacht. Langs de andere kant voelde hij nu al dat dit voor Jente helemaal niet belangrijk was. Jonas was voor hem een gewone vriend, niets meer, niets minder. En als er één ding is dat Jonas sinds het laatste ziekenhuisbezoek van Jente heeft geleerd, was het dat bij hem die gevoelens veel verder gingen. Hij was verliefd!
Uiteindelijk besloot Jonas om Jente even links te laten liggen, en zich vooral met zichzelf bezig te houden. Het was nu aan hem om voor zichzelf te accepteren dat hij verliefd was op een jongen en dat daar ook helemaal niets mis mee was. Die acceptatie zou voor Jonas niet echt een probleem worden, waar hij echter wel ongelofelijk bang voor was, was de confrontatie met de buitenwereld. "Hoe zullen mijn ouders, familie en vrienden reageren? En de mensen op school? Of de mensen op straat als ze mij met mijn vriendje zien?" flitste er door Jonas zijn hoofd, terwijl hij zo in gedachten verzonken was dat hij helemaal niet had gemerkt dat de bel gegaan was en iedereen onderweg was naar zijn klas.
"Welkom terug op aarde!" schreeuwde de leerkracht naar Jonas zijn hoofd toen hij, na een half uur dagdromen, eindelijk terug besefte dat hij op school zat. Dit zou geen productieve dag worden voor hem. Hij had veel te veel andere dingen aan zijn hoofd en die matrixen van Meneer De Vinck konder er gewoon niet meer bij.
Toen hij eindelijk thuis aankwam, repte hij zich naar zijn kamer. Bang om zich te verspreken als hij zijn ouders moest vertellen hoe zijn dat is geweest.
Jonas besefte dat het zo niet verder kon. Hij had iemand nodig om mee te praten over wat hij allemaal voelde en dacht. Na uren denken wie die iemand zou kunnen zijn, pakte Jonas zijn laptop op zijn schoot en begon willekeurig op het internet te surfen. Tot hij bij de website van het Roze Huis in Antwerpen aankwam. Dit was een ontmoetingsplaats voor mensen zoals hij. Jongeren die verliefd worden op mensen van hetzelfde geslacht. Op de website van het Roze Huis stonden alle werknemers, met foto, mooi opgelijst. Eén van die werknemers was gespecialiseert in het luisteren en begeleiden van jongeren die nog niet uit de kast waren. "Net wat ik nodig heb!" dacht Jonas "Iemand die ik niet ken, die geen vooroordelen heeft, en weet waarover ik praat dus mij ook echt kan helpen."
Jonas had het voor zichzelf beslist, morgen was het woensdag dus had hij na de middag tijd genoeg om naar Antwerpen te gaan om daar met die persoon te gaan praten. Een klein beetje opgelucht dat de volgende stap gezet was, begon Jonas dan toch gewoon aan zijn huiswerk. Veel bracht hij daar niet van terecht, want heel de tijd dwaalde zijn gedachten af naar wat er hem morgen allemaal te wachten stond.

Terug een vreemde

"Eindelijk terug thuis en helemaal in orde verklaard" dacht Jonas toen hij met zijn neus minder dan 2 meter van de voordeur stond. Nog een halve dag tijd kreeg hij om te rusten en dan moest hij gewoon weer naar school zoals elke doorsnee jongere van zijn leeftijd. Eigenlijk had heel het ongeval-ziekenhuis verhaal wel één voordeel, gaan voetballen met de gasten moest hij niet meer, en hij zou zich dus niet belachelijk maken. Hoewel  hij zich bij Jente ook niet bepaald populair gemaakt, de laatste keer dat hij hem zag in het ziekenhuis. Geen telefoontje, smsje of wat dan ook. Niets had hij nog van Jente gehoord. Nu kon Jente er echter niet meer onderuit, morgen waren ze beide terug op school en konden ze niet anders dan elkaar zien.
De volgende dag ging Jonas dan ook met een klein hartje naar school. Het leek wel uren te duren voor hij voor die grote poort stond. Eindelijk aangekomen viel zijn oog, en hijzelf bijna ook door het hoopje boekentassen op de speelplaats die hij niet had gezien, op Jente. Hij was aan het voetballen met de andere jongens, zoals altijd eigenlijk. Toen hij Jonas zag kwam er een vriendelijke "hallo" uit zijn mond, meer aandacht kreeg Jonas echter niet van hem. "Is dit het? Gaat hij nu gewoon doen of er niets gebeurt is?" vroeg Jonas zich af. Hij moest met Jente praten! Maar hoe ging hij dat aanpakken?

eindelijk samen

Een paar uur later, toen Jonas terug stilaan wakker werd, kreeg hij plots de schok van zijn leven. Hij lag niet meer alleen in het ziekenhuisbed! Naast hem, op het nachtkastje dat aan de rechterkant van het bed stond, leek het cafetaria eten dat Jente had meegebracht eerder bevroren dan warm. Gelukkig had Jonas toch niet echt honger, en had wel andere dingen te doen! Aan zijn linkerkant lag namelijk zijn privéverpleger in een diepe slaap. Hij was, toen hij met het eten terugkwam, op een slapende Jonas gebotst en was zelf ook een beetje moe. Hij besliste dus al snel bij Jonas in het bed te kruipen en zelf ook even een korte powernap te nemen. Jonas wist echt niet wat te doen. Op een of andere manier kon hij niet anders dan heel de tijd naar Jente te kijken, hij sliep zo schattig! Waarom hij het deed wist hij niet maar zonder nadenken vleide hij zich tegen Jente aan die daardoor even wakker werd, naar Jonas keek met een lach die je normaal alleen bij modellen ziet, en terug in slaap viel.
Alsof het afgesproken was werden Jonas en Jente plots samen wakker, elkaar nog steeds vasthoudend. Eerst leek het of ze het allebei wel leuk vonden tot Jente plots het bed uit stapte en verschrikt naar Jonas keek. "Sorry, ik ben alleen maar bij je komen liggen omdat ik moe was! Euh... Ik, ik kan beter naar huis gaan." Was het enige wat hij zei. Alsof hij zich plots realiseerde dat hij thuis nog eten op het vuur had staan dat nu aan het overkoken was, stormde hij het ziekenhuis uit en ging naar huis. Jonas begreep er niets van maar veel tijd om na te denken had hij niet, de dokter kwam namelijk net binnen.